خداوند تبارك و تعالي مي فرمايد:
«در عجبم از كسي كه يقين به مرگ دارد،چگونه شادي مي كند؟
و كسي كه يقين به روز حساب دارد،چطور براي خود مال اندوزي مي كند؟
و در شگفتم از كسي كه يقين به عالم قبر و مصيبتهاي آن دارد،چگونه مي خندد؟
و آن كس كه به زوال و نابودي دنيا يقين دارد،چگونه در كنارش آرام مي گيرد؟
و تعجب مي كنم از كسي كه يقين به بقا و ابديت آخرت و نعمتهاي آن دارد،چگونه فارغ نشسته و مي آرمد؟
و در شگفتم از آن كس كه به زبان،عالِم است،اما قلبش جاهل و نادان است.
ودر عجبم از كسي كه خود را با آب پاك مي كند،اما قلب خود را پاكيزه نمي دارد.
و در عجبم از بنده اي كه خود را به عيب جويي از مردم مشغول نموده و از عيبهاي خود غافل است.
و تعجب ميكنم از كسي كه مي داند خداي تعالي بر تمام اسرار او مطّلع است،چگونه او را معصيت مي كند؟
و در حيرتم از كسي كه تنها مي ميرد،تنها وارد قبر مي شود،و تنها مورد حساب و بازخواست قرار خواهد گرفت،چگونه با مردم انس مي گيرد[و با خداي خويش انس نمي گيرد.]
و خداي تعالي گواهي مي دهد حقّاً جز من خدايي نيست و محمد(ص) بنده و فرستاده من است.
حديث چهارم قدسي 