شخصي را بيابيد كه هيچگونه تعليمات خاصي در مسئله  خدا شناسي نديده،او را در بياباني دور از چشم همه كس قرار دهيد و از پيرايه هاي علمي و فلسفي به دور بداريد.
اين شخص از هر نژاد  و قبيله  و در هر نقطه از نقاط  جغرافيايي  عالم كه باشد،نگاهي به اطراف خويش كند  متوجه نيرويي توانا  و مقتدر مي گردد كه تمام اين جهان هستي را آفريده است.
سپس ندائي از زواياي دل و عواطف  لطيف دروني او را به طرف وجود مرموزي مي خواند كه اين همه شگفتيها و زيبايي ها از اوست،اين ندا ها نداي فطرت است.
اين حقيقت را انكار نمي كنيم كه فطرت تحت تأثير تبليغات و محيط و عوامل ديگر قرار مي گيرد،ولي خود را پنهان مي كند،نه آنكه نابود گردد و لذا در لحظات حساس و خطرناك زندگي باز خود نمائي مي كند،مانند ساعتي كه انسان خويش را مقابل بيماري هاي سخت،سيل ها و خطر سقوط هواپيما مي بيند،آري آن دم  كه سيل ديوانه وار مي غرد و امواج همانند كوه به سر و كله هم مي پرند و بعضي از پروانه هاي هواپيما  از كار مي افتد. دست بشر از قدرت مادي كوتاه مي گردد،اين احساس مرموز دروني باز خود را آشكار مي كند و ندا مي دهد كه يك نيروي عظيم مافوق طبيعي هست كه ممكن است تو را نجات دهد.
در طول تاريخ به زندگاني افرادي برمي خوريم و يا آنها را مشاهده مي كنيم كه در حال عادي هيچگونه تمايلي به اين مبدأ بزرگ نشان نمي داد اما به هنگام بروز حوادث مؤمناني قرص و محكم از آب در آمده اند.
تنها حرف در اين است كه از كجا بدانيم اين نداء نداي فطرت است؟شايد ثمرۀ تبليغات و معلول عادات و رسوم اجتماع باشد؟و افرادي كه تحت اين شرائط نباشند از كجا چنين ندائي احساس كنند؟
پاسخ اين گفته با دانستن فرق عادت و فطرت روشن مي گردد.عادات و رسوم معمولا امور ناپايداري است كه عوامل آن مربوط به سياستها،اوضاع اقتصادي اجتماعات و مناطق مختلف جغرافيايي است.
اين عوامل در تمام نقاط يكسان نيست و به همين سبب است مي بينيم كه لباس هاي هر منطقه با لباسهاي منطقه ديگر فرق دارد به طوريكه مثلا لباس يك منطقه را در نطقه ديگر پوشيدن موجب استهزاء مي شود،در صورتي كه در نقطه اول كاملا مرسوم است.احترامات اين كشور،با احترامات كشور ديگر فرق دارد،در يكجا كلاه برداشتن علامت ادب و در جاي ديگر بر سر گذاشتن نشانۀ احترام است.
اما فطرت در تمام نقاط و در تمام ازمنه يكسان است و قابل تغيير نيست.
مي توانيد به عنوان نمونه محبت مادر را مورد توجه قرار دهيد اين امر فطري است،در همه جا و در تمام دوران زندگي جهان مادر به فرزند علاقه دارد،حتي آن دختر كوچولو هم فرزند خيالي و مصنوعي به نام عروسك براي خود مي سازد و مانند يك مادر به آن مهر مي ورزد و در صورت از بين رفتن آن براي آن مي گريد.
(ممكن است موقتا رسم فرزندكشي روي علل موهومي مانند زمان جاهليت عرب در نقطه اي رائج گردد ولي مسلما ناپايدار بوده و به زودي فطرت و عواطف پدر و مادر خود را آشكار مي سازد.)